Turkot altenburski

Najpopularniejszy i najbardziej znany wśród turkotów. Jego nazwa pochodzi od niemieckiego miasta Altenburg, w okolicach którego hodowany był już w XVIII wieku. Jest co prawda najuboższy w ozdoby z piór (a właściwie całkowicie ich pozbawiony) i nie może poszczycić się interesującym rysunkiem, za to turkocze jak żaden inny gołąb, często także na wystawach.

W przeciwieństwie do innych turkotów, turkot altenburski jest całkowicie pozbawiony ozdób z piór i wyglądem przypomina gołębie typu pospolitego. Odróżnia go od nich jedynie perłowy kolor tęczówki. Jest ptakiem o mocnej budowie i niemal wyprostowanej postawie. Jego głowa jest gładka, o wysokim czole, perłowych oczach i wąskich brwiach w kolorze dostosowanym do barwy upierzenia. Jego dziób jest dość długi i raczej cienki, jasny, ciemny lub w kolorze rogu. Szyja umiarkowanie długa z dobrze rozwiniętym gardłem. Pierś szeroka, wysunięta do przodu, plecy lekko spadziste, szerokie w ramionach. Skrzydła średnio długie, stykające się na umiarkowanej długości ogonie o szerokich piórach. Nogi średniej długości, nieopierzone, bez ozdób. Pazurki w kolorze dzioba.

Ubarwienie nie należy do najistotniejszych cech tego gołębia, jest jednak brane pod uwagę przy ocenie podczas wystaw. Turkoty altenburskie najczęściej są jednobarwne bez pasów i z pasami, karpiate, jednolicie czarne, szarobrązowe, czerwone i żółte, rzadziej tygrysowate i białe. Kolory powinny być czyste i intensywne.

Turkot altenburski nie wyróżnia się oryginalnością upierzenia ani interesującymi ozdobami, jest za to mistrzem w turkotaniu. Jego głos jest czysty i donośny, ptak potrafi turkotać niezmordowanie o dowolnej porze dnia i nocy, często także podczas wystaw ku uciesze publiczności. Poza tym jest gołębiem świetnie latającym i nietrudnym w hodowli. Znany jest z troskliwego stosunku do własnego potomstwa. Polecany do hodowli nawet amatorom.