Karzełek japoński

 

Karzełek japoński (zwany także Chabo) należy do karłów właściwych i nie jest miniaturą żadnej dużej rasy.

Rys historyczny

Rasa ta należy do bardzo starych, wywodzących się z Chin oraz Indochin, głównie z Wietnamu. Uważana jest jednak za rasę japońską, gdyż właśnie do tego kraju trafili przodkowie dzisiejszego karzełka japońskiego i tam udoskonalono jego standard. W Japonii te niewielkie, atrakcyjnie wyglądające i obdarzone niewątpliwym urokiem kurki są nadal niezmiernie popularne. Do Europy rasa trafiła dość wcześnie, bo już w XVI wieku. Obecnie karzełki japońskie hodowane są w wielu krajach i są ozdobą wielu kolekcji.

Budowa

Najbardziej charakterystyczną cechą budowy tej rasy kur są króciutkie, jasnożółte nogi. Są one tak krótkie, że karzełek japoński sprawia wrażenie wiecznie przykucniętego. Stopy często przykryte są piórami brzucha, który niemal „szoruje” po ziemi. Sylwetka ptaka przypomina literę U – głowa jest wysoko uniesiona na szyi, tułów trzyma się blisko podłoża, a z tyłu dumnie wznosi się do góry (niemal pod kątek prostym) duży i szeroki ogon. Końce skrzydeł dotykają ziemi. Głowę karzełka japońskiego zdobi grzebień pojedynczy, u niektórych odmian osiągający imponujące rozmiary. Dzwonki i zausznice są intensywnie czerwone. Z powodu krótkich nóżek i dość masywnej sylwetki kury te poruszają się zabawnym, człapiącym chodem. Z tego powodu nadano im przydomek „clown”.

Barwa i rysunek

Kury tej rasy są obficie upierzone przez co mogą sprawiać wrażenie potężniejszych, niż są w rzeczywistości. Hodowane są cztery odmiany: lokowata, jedwabista, bezogoniasta i brodata. Zdarzają się też osobniki o czarnych głowach i mocno fioletowych grzebieniach.

Pod względem barwy upierzenia znanych jest mnóstwo odmian, między innymi czarna, biała, biała z czarnym ogonem, niebiesko łuskowana, żółta z czarnym ogonem, pszeniczna, pszeniczna żółta, czarna złotoszyja, czarna srebrnoszyja, czerwona biało nakrapiana, kuropatwiana niebieska i inne.

Hodowla

Karzełki japońskie to doskonały wybór dla osób z dziećmi. Te małe, wesołe, ufne i łagodne ptaki świetnie „dogadują” się z małymi, troskliwymi hodowcami. Kurki są towarzyskie, tolerancyjne, a głos kogutów nie jest szczególnie głośny i nieprzyjemny. Hodowla nie wymaga też dużych przestrzeni, wystarczy przydomowy ogródek i odpowiednio przystosowany kurnik. Ten ostatni musi spełniać wymagania kur obdarzonych tak oryginalnym wyglądem – grzędy nie mogą znajdować się zbyt wysoko, podobnie zresztą jak poidła i karmniki. Karzełki japońskie ze względu na krótkie nóżki poruszają się wolni i dość niezgrabnie. Otwór wyjściowy z kurnika musi być umiejscowiony tuż przy ziemi. Kurnik musi być regularnie i starannie czyszczony, gdyż ptaki „zamiatają” podłoże brzuchem i skrzydłami. W czasie mroźnej zimy trzeba też odpowiednio dbać o duży grzebień i dzwonki tych ptaków – najlepiej pokrywać je warstwą wazeliny.

Nie ma co liczyć na poranną jajecznicę z jaj tej rasy kur – jaja składane są rzadko i nie mają imponujących rozmiarów. Kwoki (a także koguty) są za to dobrymi, troskliwymi rodzicami dla piskląt.