Białoczub polski

Białoczub polski, białoczub holenderski - rasa kur czubatych ,odmiana czubatki polskiej.

Historia

Białoczub holenderski to stara rasa hodowana w Holandii już od przeszło 500 lat. Pierwsze osobniki przypominające współczesnego białoczuba nie były oczywiście usystematyzowane, ale to od nich bezpośrednio wywodzą się dzisiejsze białoczuby holenderskie. Przypuszcza się, że rasa ta, podobnie zresztą jak wszystkie rasy staroholenderskie, pochodzą od rosyjskich kur pawłowskich , które dotarły do Europy Zachodniej już w średniowieczu.

Panująca obecnie tendencja do ujednolicania nazw kur być może sprawi, że już niedługo białoczub holenderski na całym świecie nazywany będzie białoczubem polskim. Dzisiaj nazwa ta obowiązuje w USA i Anglii, gdzie nie istnieje podział na czubatki i białoczuby.

Budowa

Białoczub holenderski to smukła, elegancka kura w typie wiejskim. Jej tułów jest lekko uniesiony, linia grzbietu łagodnie opada i przechodzi w ogon noszony powyżej linii poziomej. Skrzydła noszone są raczej nisko i tuż przy ciele. Ogon jest długi i rozłożysty, u kogutów obfituje w ozdobne sierpówki. Oczy mają barwę jasnobrunatną, nogi są niebieskoszare. Charakterystyczny dla rasy jest duży, owalny i pełny czub wyrastający z wyniosłości kości czaszki. Powinien być on sztywny i zbity, u kogutów nieco rzadszy i nie tworzący, jak u kur, niemal pełnej kuli. Czub powinien być odpowiedniej wielkości, nie może też przesłaniać oczu ptaka.

Znacznie rzadziej hoduje się współcześnie popularne w XVII i XVIII białoczuby lokowane, choć są one niewątpliwie bardzo atrakcyjne.

Barwa i rysunek

Białoczuby holenderskie hoduje się w trzech odmianach:

ten sam kolor ciała i czuba (odmiany czarne, białe, niebiesko łuskowane, biało łuskowane, czarne nakrapiane, krogulcze)

białe ciało i czarny czub

kolorowe ciało i biały czub (istnieje wiele odmian, na przykład czarna, niebieska, czarna nakrapiana, krogulcza)

Hodowla

Białoczuby holenderskie to kury łagodne, żywe, pozytywnie nastawione do opiekuna, ale ze względu na ograniczone pole widzenia – czasami płochliwe i nerwowe. Należy podchodzić do nich powoli, ostrożnie, nie zachodzić od góry, a najlepiej przemawiać do nich łagodnym tonem – wówczas nie trudno się z nimi zaprzyjaźnić.

Kury te nie powinny być hodowane na otwartym podwórku czy w ogrodzie, gdyż cierpi na tym ich efektowna ozdoba z piór – czub ulega zawilgoceniu i szybko się brudzi (zwłaszcza u odmian z białym czubem). Kury te powinny mieć do dyspozycji umiarkowanie przestronny wybieg z czystym, zadaszonym kurnikiem. Konieczne są także specjalnie przystosowane do ich budowy poidła i karmidła.

Warto wiedzieć, że obfite czuby są doskonałym siedliskiem dla pasożytów, np. wszy. Ptaki powinny być przed nimi zabezpieczone za pomocą środków w aerozolu lub proszku.

Białoczuby holenderskie są dobrymi nioskami, ale nie przejawiają instynktu kwoczenia.