Olbrzym rzymski

Olbrzym rzymski to prawdziwy olbrzym wśród gołębi – dorosłe samce ważą około jednego kg, a rozpiętość ich skrzydeł sięga jednego metra.

Gołębie te znane były już za czasów Cesarstwa Rzymskiego (stąd nazwa rasy), udoskonalano je we Francji. W pierwszej połowie XIX wieku, już w obecnej postaci, trafiły do Niemiec. Zamierzeniem hodowców zawsze były uzyskanie gołębia jak największych rozmiarów. Z powodu znacznej wagi i masywnej sylwetki olbrzym rzymski nie jest zbyt dobrym lotnikiem i najlepiej czuje się w wolierze.

Olbrzym rzymski to gołąb masywny, o długim, lekko skłaniającym się tyłowi korpusie. Jego głowa jest duża, choć proporcjonalna do tułowia, szeroka, o dobrze zaokrąglonym tyle i wypukłym czole. Ozdoby z piór nie występują. Tęczówki oczu powinny być perłowe u wszystkich odmian, obwódki powiekowe dobrze rozwinięte, karminowoczerwone, dziób czerwony, rogowy lub jasny, zależnie od ubarwienia ciała. Szyja silna, niezbyt długa, dobrze osadzona, o ładnie wyciętym podgardlu. Pierś szeroka, dobrze rozwinięta, lekko uniesiona do góry. Plecy szerokie, lekko spadziste. Skrzydła długie, noszone na ogonie, nie mogą dotykać ziemi. U większości ras skrzydła powinny dokładnie zakrywać grzbiet, u olbrzymów rzymskich nie jest to wymagane. Ogon długi i szeroki, nie ma prawa dotykać ziemi. Nogi raczej krótkie, silne, o nieopierzonych skokach i palcach.

Podobnie jak u większości gołębi olbrzymów, także u tej rasy nie występuje wiele odmian barwnych. Najczęściej hodowane są olbrzymy rzymskie w odmianie niebieskiej, czarnej, czerwonej, żółtej i białej oraz z brązowymi pasami. Występują też osobniki z wzorem rysunku przypominającym srokę oraz plamiste w wymienionych wyżej kolorach.

Podczas oceny największą wagę przywiązuje się do masy, rozmiarów i rozpiętości skrzydeł olbrzyma rzymskiego. Następnie pod uwagę brane są kolejno: szerokość piersi, postawa, długość i szerokość piór, wielkość i kształt głowy, kolor oczu, kolor i wielkość obwódek powiekowych, dziób, barwa i wzór rysunku na upierzeniu.

Do największych i najczęstszych wad zalicza się zbyt wątłą i szczupłą sylwetka, skrzydła i ogon dotykające podłoża, nie perłowe oczy, całkowicie ciemny dziób, opierzone nogi, nieczyste barwy upierzenia.