Lazurek

Ten mocny, niski gołąb typu polnego wyróżnia się przede wszystkim oryginalną, rzadko spotykaną u ras europejskich, jasnobłękitną barwą upierzenia. Występują dwie odmiany lazurków – gładkonogie i łapciate.

Lazurek jest jednym z najstarszych, barwistych gołębi niemieckich. Początkowo hodowano tylko odmianę gładkonogą, później także łapciatą. Lazurki różnią się między sobą kolorem oczu. Ciemnookie wyhodowane zostały w Saksonii, czerwonookie na Śląsku i w Łużycach.

Gołąb ten jest niski i mocny, ale o raczej drobnej budowie. Tułów powinien być ładnie zaokrąglony, głowa podłużnie okrągła, zawsze gładka, bez ozdób. Oczy ciemne, u odmiany karpiatej i z pasami żółte do pomarańczowoczerwonych, u czarnych z pasami pomarańczowoczerwone. Obwódki powiekowe ciemnoszare, wąskie. Barwa czerwonawa jest duża wadą. Szyja proporcjonalna, dość krótka, zgięta do przodu. Pierś szeroka, głęboka, wypukła. Plecy szerokie, spadziste, tworzące jedną linię z niezbyt długim, zwartym ogonem. Skrzydła średniej długości, nie krzyżujące się, spoczywające na ogonie.

Odmiana gładkonoga nie powinna mieć ani śladu upierzenia na skokach. U odmiany łapaciatej łapcie i sepie pióra obfite, gęste, ale nie przesadnie długie.

Poszczególne odmiany lazurków oznacza się konkretnymi przydomkami. Znane są lazurki pstrągowe, czyli karpiate gładkonogie, grochowe, porcelanki, czyli z łuskowaniem, odmiana bez pasów, z czarnymi i białymi pasami, a także bez rysunku. Podstawową barwą wszystkich odmian jest chłodny, bardzo oryginalny jasnoniebieski odcień. Kolor ten porównywany jest z barwą lodu z czystej, klarownej wody lub do odtłuszczonego mleka. Barwa ta powstaje prawdopodobnie w wyniku oddziaływania allelu Ic, który odpowiada za mocne rozcieńczenie barwy niebieskiej. Doskonały wygląd tak upierzonego gołębia potęguje jeszcze obecność tzw. pudru na piórach.

Każda część ciała lazurków powinna być jednakowo, jasno ubrawiona, jedynie rysunek oraz lotki powinny być w odpowiednim kolorze (na ogół czarnym).

Gołębie te są bardzo popularne zwłaszcza w Niemczech, gdzie nazywane są Eistaube. W Polsce znane są tez jako gołębie błękitne lub lodowe. Nie są trudne w hodowli, ale trzeba pamiętać, by nie brać ich zbyt często do ręki – dotyk może uszkodzić powłokę pudrową i tym samym zniszczyć naturalną barwę upierzenia ptaka.