Kury miniaturowe zwane też liliputkami lub karzełkami to prawdziwe pierzaste perełki, hodowane od najdawniejszych czasów jako ozdoba ogrodów i podwórek.
Wśród kur miniaturowych szczególną urodą wyróżniają się karzełki łapciate znane też w Europie pod nazwą Millefleurky, a nazwa ta pochodzi od francuskiego określenia mille fleurs, co znaczy tysiąc kwiatów i miano to w pełni uzasadnia paletę wzorów i barw występującą u tych uroczych kurek.
Historia rasy
Te ukwiecone kurki hodowane dawniej były dla ozdoby w dworach szlacheckich i folwarkach, gdyż tylko bogatsze warstwy społeczeństwa, mogły sobie pozwolić na trzymanie drobiu nie przynoszącego wymiernych korzyści. W Niemczech kury te nazywane są Federfusige Zwerghuhneri hodowana są tam licznie chyba we wszystkich barwach, występujących u tej rasy.
Ta stara rasa cechująca się opierzonymi nogami, wzmiankowana była już w 1600 roku przez Aldrovandiego. Więcej opisów tych kur pojawia się specjalistycznych opracowaniach ok. 1770 roku, wraz ze wzrostem popularności tej rasy w Europie (Rosja, Francja, Belgia). Rasa ta znana i hodowana była też w dawnej Polsce. Pisał o niej Konstanty Pietruski, w książce pt. „Kury swojskie”, wydanej we Lwowie w 1866 roku.
Zachowanie
Na pierwszej wystawie drobiu, gołębi i innego ptactwa, zorganizowanej we Lwowie w 1900 roku, pani Anna Hetper z miejscowości Babule zaprezentowała jedną parkę tych kurek pod nazwą “Millefleur”, kurki te wystawione były do sprzedaży, a ich cena wynosiła 24 korony (austriackie). Dla porównania podam, że cena katalogu z tej wystawy wynosiła 50 halerzy.
Hodowla Współczesne karzełki łapciate to niezwykle towarzysko usposobione ptaki. Kogutki są bardzo opiekuńcze i troskliwie wodzą swoje stadko. Nie są nadmiernie wojownicze i starają się unikać niepotrzebnych bójek i zatargów z innymi samcami. Kurki odznaczają się dość dobrym instynktem macierzyńskim, dobrze wysiadują jaja i troskliwie opiekują się potomstwem.
Ze względu na mocno opierzone nogi rasa ta wymaga nieco większej opieki i staranności ze strony hodowcy. Kurniki i wybiegi w wolierach muszą być starannie czyszczone, a trawnik w ogrodzie musi być często koszony, tak aby poranna rosa zbytnio nie moczyła obfitego upierzenia. Zdarza się też, że zbytnio wyrośnięte pióra na nogach trzeba umiejętnie przycinać, aby umożliwić kurkom normalne poruszanie się.
Ze względu na fakt, że rasa ta nie posiada nadmiernej pasji do grzebania w ziemi, chętniej jest trzymana przez właścicieli małych ogródków, gdyż prawie nie czyni żadnych szkód w uprawianych roślinach.
Wyżywienie tych kurek nie jest kłopotliwe, lubią jeść i jedzą w zasadzie wszystko to co pozostały drób, oczywiście należy podawać im też mieszanki mineralne oraz witaminy ogólnie zalecane dla drobiu. Szczepienie oraz zwalczanie pasożytów zewnętrznych i wewnętrznych wg zaleceń lekarza weterynarii.
Kurki miniaturowe mogą być ozdobą każdego choćby najmniejszego ogródka. Do “zakwaterowania” małego stadka, składającego się z jednego kogutka i dwóch kurek wystarczy niewielki estetycznie wykonany “mini domek” połączony z małą wolierką. Kształt i wielkość takiego kurniczka zależy tylko od pomysłowości i możliwości hodowcy. Taka przydomowa mini hodowla, szczególnie polecana jest dla dzieci, gdyż pełni funkcję wychowawczą i edukacyjną, uczy obowiązkowości oraz humanitarnego traktowania zwierząt. Na załączonych rycinach przedstawiam kilka projektów z serii “city chicken” (ang. miejski kurczak) oraz projekty typowych małych kurniczków.
Opis rasy
Miniaturowa rasa z prostym grzebieniem i mocno opierzonymi nogami.
Waga: kogut do 750 g, kura do 650 g.
Kura znosi rocznie ok. 120 jaj w brązowej skorupce, waga jaja ok.30g.
Głowa średniej wielkości.
Dziób niezbyt długi, barwy rogowoniebieskiej.
Grzebień średniej wielkości, pojedynczy z pięcioma równo rozłożonymi zębami.
Oczy oranżowoczerwone, u czarnych dopuszczalne ciemne.
Podbródek żywo czerwony.
Wąs u odmiany wąsatej zakrywa brodę i jest w barwie upierzenia.
Zausznice barwy czerwonej, małe, zaokrąglone, gładkie, u wąsatych barwa mało istotna gdyż zakryta jest wąsem.
Dzwonki barwy czerwonej, małe, zaokrąglone, gładkie, u wąsatych zakryte wąsem.
Kark silny, lekko odchylony do tyłu, obficie opierzony.
Grzbiet szeroki, krótki, pełny, z długimi piórami.
Ogon pełny, szeroki, dość wysoko noszony u koguta wyraźne długie sierpówki.
Pierś dobrze wykrojona, wypięta do przodu, wysoko noszona.
Brzuch pełny, szeroki, głęboki.
Skrzydła długie, opuszczone lecz nie dotykające podłoża.
