Hudan

Rasa Houdan, w Polsce nazywana Hudan, to ciężkie kury typu mięsnego, które z powodu atrakcyjnego wyglądu można zaliczyć tez do ras ozdobnych. Ich nazwa pochodzi od francuskiego miasteczka Houdan, gdzie niegdyś je hodowano.

Rys historyczny

Ojczyzną hudanów jest Francja. Rasa ta stworzona została w XIX wieku w departamencie Seine-et-Oise. Jednym z jej przodków były kury Crèvecoeur pochodzące z Normandii, dlatego o Hudanach mówiono początkowo kury „normandzkie”. Wkrótce ptaki te trafiły do centrum prowincji – miasta Houdan, którego nazwa przyjęła się jako nazwa rasy. Hudany od samego początku hodowano jako rasę przemysłową. W celu zwiększenia ich masy skrzyżowano je później jeszcze z dorkingami.

Budowa

Hudany to ciężkie, masywne kury o szerokim, długim, pełnym tułowiu. Dorosłe koguty ważą do 3,5 kg. Ich pierś jest głęboka i szeroka, grzbiet długi, poziomy. Sylwetka przypomina masywny prostokąt, specjaliści nazywają to „kształtem cegły”. Skrzydła noszone są niemal poziomo, blisko ciała. Ogon jest rozłożysty i noszony na umiarkowanej wysokości. Na dość długich, czarno nakrapianych nogach widoczny jest piąty palec – być może odziedziczony po dorkingach. Dzieki rasie Crèvecoeur hudany zyskały duży, atrakcyjny czub umieszczony na wybrzuszeniu kości czaszki. Oryginalny grzebień jaskrowaty (zwany liściastym, gdyż przypomina dwa sterczące liście dębu) podtrzymuje gęsty czub, nie pozwalając mu opadać na oczy ptaka. Poniżej jego głowy znajduje się obfita broda i bokobrody, koguty posiadają tez niewielkie dzwonki.

Barwa i rysunek

Istnieje niewiele odmian barwnych hudanów. Najczęściej spotykane są czarne nakrapiane, ale hodowane są też lawendowe i białe. Odmiana czarna nakrapiana ma pióra w kolorze czarnym z białymi plamkami na końcach (plamki mają kształt półksiężyców), białe pióra znajdują się też na tylnej stronie czuba. Im ptak starszy, tym biała plama na czubie jest większa.

Hodowla

Hudany są kurami o spokojnym, łagodnym charakterze. Nietrudno je oswoić.

Z powodu obfitego czubka i pełnej brody wymagają specjalnego poidła dla ras czubatych zapobiegającego moczeniu i zabrudzeniu piór. Powinny być trzymane w suchym, zadaszonym kurniku. Ich wybieg nie musi być bardzo duży, ale czysty i dobrze utrzymany.

Kury są dobrymi nioskami, ale pomimo instynktu kwoczenia zdarza im się uszkadzać jaja w gnieździe. Zniesione przez nie jaja najlepiej przenieść do inkubatora lub podrzucić kwokom innych ras.